22 Ιουλίου 2011 – Μια ημερομηνία που χαράχθηκε βαθιά στη μνήμη της Νορβηγίας. Εκείνη την Παρασκευή, η χώρα γνώρισε την πιο θανατηφόρα επίθεση της μεταπολεμικής της ιστορίας. Ο άνθρωπος πίσω από τη φρίκη ήταν ένας Νορβηγός, με λευκό δέρμα, όχι ξένος. Δεν έφερε κάποια εξωτερική απειλή. Το όνομά του: Anders Behring Breivik.
Μέσα σε λίγες ώρες, 77 άνθρωποι – οι περισσότεροι έφηβοι – είχαν χάσει τη ζωή τους. Όχι από κάποιο ατύχημα. Όχι από κάποια φυσική καταστροφή. Από το σχεδιασμένο, μεθοδικό μίσος ενός και μόνο ανθρώπου.
Η Γέννηση της Ιδεολογικής Παράνοιας
Ο Breivik δεν ήταν άγνωστος στις αρχές. Γεννημένος το 1979, είχε μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που περιλάμβανε προβληματικές οικογενειακές σχέσεις και έντονη αίσθηση αποξένωσης. Σταδιακά αποκόπηκε από τον κοινωνικό του κύκλο, ενώ άρχισε να βυθίζεται σε φόρα ακροδεξιάς ιδεολογίας.
Η ριζοσπαστικοποίησή του δε συνέβη από τη μια μέρα στην άλλη. Χρόνια οργής και ιδεολογικής εμμονής οδήγησαν στη συγγραφή ενός μανιφέστου 1.500 σελίδων με τίτλο "2083: Ένα Ευρωπαϊκό Μανιφέστο της Ανεξαρτησίας". Σε αυτό, ο Breivik κήρυττε έναν "πόλεμο" κατά της πολυπολιτισμικότητας και του Ισλάμ, κατηγορώντας την αριστερά και το Εργατικό Κόμμα για "προδοσία της Ευρώπης".
Όσλο: Η Αρχή της Σφαγής
Η πρώτη επίθεση σημειώθηκε λίγο μετά τις 15:25 το απόγευμα, στο κυβερνητικό τετράγωνο του Όσλο. Μια βόμβα τοποθετημένη σε φορτηγάκι εξερράγη μπροστά στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και το γραφείο του Πρωθυπουργού. Το ωστικό κύμα έσπασε τζάμια σε ακτίνα εκατοντάδων μέτρων.
Ο απολογισμός: 8 νεκροί, δεκάδες τραυματίες, απόλυτο χάος.
Όμως αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ο πραγματικός στόχος του Breivik βρισκόταν 40 χιλιόμετρα μακριά.
Ουτόγια: Ο Παράδεισος που Έγινε Σφαγείο
Το μικρό νησί Ουτόγια στη λίμνη Τυρίφιορν ήταν ο τόπος κατασκήνωσης της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος. Εκατοντάδες έφηβοι, ηλικίας από 14 έως 19 ετών, συμμετείχαν σε πολιτικές συζητήσεις, αθλήματα και δραστηριότητες.
Ο Breivik, ντυμένος ως αστυνομικός, έφτασε στο νησί με φέρι. Αμέσως μετά την άφιξή του, άνοιξε πυρ. Ήξερε τι έκανε. Είχε προπονηθεί, είχε μελετήσει τον χώρο, είχε φροντίσει να απομονώσει τα θύματά του.
Η σφαγή διήρκεσε πάνω από 70 λεπτά. Παιδιά κρύβονταν πίσω από βράχια, έπεφταν στη λίμνη για να σωθούν. Ο Breivik τους κυνηγούσε μεθοδικά. Σκότωσε 69 ανθρώπους στο νησί – οι περισσότεροι με σφαίρες στο κεφάλι.
Σύλληψη και Αδιανόητη Ψυχραιμία
Η αστυνομία καθυστέρησε. Όταν τελικά έφτασαν στο Ουτόγια, ο δράστης παραδόθηκε αμαχητί. Ψύχραιμος, σχεδόν αδιάφορος. Δεν έδειξε ίχνος μεταμέλειας. Δήλωσε πως οι επιθέσεις του ήταν “αναγκαίες για τη σωτηρία της Ευρώπης”.
Η χώρα δεν μπορούσε να συλλάβει το μέγεθος του εγκλήματος. Οι εικόνες από το νησί, με σωρούς από άψυχα νεανικά σώματα, προκάλεσαν σοκ όχι μόνο στη Νορβηγία αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η Δίκη του Μίσους
Η δίκη ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2012. Ο Breivik χρησιμοποίησε την αίθουσα του δικαστηρίου ως βήμα για να διαδώσει τις απόψεις του. Έδειξε αδιαφορία για τον πόνο των συγγενών, και φανερή περιφρόνηση για τους δικαστές.
Οι ψυχιατρικές εκτιμήσεις διχάστηκαν. Άλλοι ειδικοί τον χαρακτήρισαν ψυχικά ασθενή, άλλοι ικανό να δικαστεί. Τελικά, κρίθηκε ποινικά υπεύθυνος και καταδικάστηκε σε 21 χρόνια κάθειρξης, την ανώτατη ποινή βάσει του νορβηγικού ποινικού δικαίου, με δυνατότητα επ’ αόριστον παράτασης.
Η Αντίδραση της Κοινωνίας
Σε μια χώρα που φημίζεται για την ανοιχτότητα και τη δημοκρατική της κουλτούρα, η απάντηση δεν ήταν εκδίκηση. Ήταν ενότητα.
Χιλιάδες Νορβηγοί βγήκαν στους δρόμους με λουλούδια στα χέρια. Στο Όσλο, πάνω από 200.000 άνθρωποι τραγούδησαν ενωμένοι – ένα κύμα αγάπης απέναντι στον φανατισμό.
Ο τότε Πρωθυπουργός Γενς Στόλτενμπεργκ δήλωσε:
"Θα απαντήσουμε στην τρομοκρατία με περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη ανθρωπιά, όχι λιγότερη."
Comments
Post a Comment