Στην καρδιά της Καλιφόρνια, ανάμεσα σε ήσυχα προάστια και ατελείωτους αυτοκινητόδρομους, μια σειρά από φρικιαστικές εξαφανίσεις και δολοφονίες παρέμενε για χρόνια χωρίς εξήγηση. Από τη δεκαετία του ’80 έως τα τέλη της δεκαετίας του ’90, δεκάδες γυναίκες χάνονταν χωρίς ίχνος. Οι κοινότητες ζούσαν με τον φόβο, ενώ η αστυνομία αγωνιζόταν να ενώσει τα κομμάτια. Ώσπου αποκαλύφθηκε το όνομα πίσω από τον τρόμο: οι Speed Freak Killers – ο Wesley Shermantine και ο Loren Herzog.
Δύο φίλοι, ένα μονοπάτι αίματος
Ο Wesley Shermantine και ο Loren Herzog μεγάλωσαν στο Linden της Καλιφόρνια. Ήταν παιδικοί φίλοι, αλλά αυτό που τους ένωνε περισσότερο από κάθε τι ήταν η μοιραία έλξη για το ακραίο: τα ναρκωτικά, τη βία, την εξουσία πάνω στη ζωή και τον θάνατο. Το παρατσούκλι “Speed Freak Killers” δεν ήρθε τυχαία. Χρησιμοποιούσαν μεγάλες ποσότητες μεθαμφεταμίνης – μια ουσία που όχι μόνο επιδείνωνε την ψυχική τους κατάσταση, αλλά πιθανώς τροφοδοτούσε και τις δολοφονικές τους παρορμήσεις.
Οι δύο άντρες ξεκίνησαν τη δράση τους αθόρυβα, προσεκτικά. Οι πρώτες υποψίες εμφανίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν νεαρές γυναίκες εξαφανίζονταν χωρίς εξήγηση από τις περιοχές γύρω από το Stockton, το Linden και το Modesto. Για χρόνια δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να ενοχοποιηθεί κανείς. Ήταν η τέλεια καταιγίδα: χαμηλού προφίλ θύματα, ελάχιστοι μάρτυρες, σκοτεινά σημεία στους φακέλους των εξαφανίσεων.
Το λάθος που αποκάλυψε τους δολοφόνους
Η υπόθεση άρχισε να ξετυλίγεται στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν οι αρχές επανεξέτασαν παλιές υποθέσεις και σύνδεσαν τα ονόματα των Shermantine και Herzog με περισσότερα από ένα εγκλήματα. Το 1999, οι δυο τους συνελήφθησαν. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, ο Herzog φάνηκε να σπάει πρώτος. Ομολόγησε συμμετοχή σε αρκετές δολοφονίες, αν και επέρριπτε τις περισσότερες ευθύνες στον Shermantine. Παρά την ομολογία, η αστυνομία δεν είχε ανακαλύψει ακόμα πτώματα – γεγονός που περιόριζε τη βαρύτητα των κατηγοριών.
Ο Herzog καταδικάστηκε σε 78 χρόνια φυλάκισης, αλλά λόγω δικονομικών σφαλμάτων (καθώς κρίθηκε ότι οι ομολογίες του πάρθηκαν υπό πίεση), η ποινή του μειώθηκε σημαντικά και τελικά αποφυλακίστηκε το 2010, υπό αυστηρή επιτήρηση. Λίγο αργότερα, μετακόμισε σε μια απομονωμένη τροχοβίλα κοντά σε μια εγκατάσταση επιτήρησης.
Η φρίκη ξαναζωντανεύει
Το 2012, η υπόθεση πήρε δραματική τροπή όταν ο Shermantine – ακόμη φυλακισμένος και καταδικασμένος σε θάνατο – άρχισε να μιλά. Αφού του προσφέρθηκε χρηματική ανταμοιβή για πληροφορίες, υπέδειξε συγκεκριμένες τοποθεσίες όπου, όπως είπε, ήταν θαμμένα τα θύματα. Οι αρχές πήγαν σε ένα πηγάδι στο Λίντεν. Αυτό που αντίκρισαν ήταν πέρα από κάθε φαντασία: ανθρώπινα οστά, κρανία, θραύσματα από ρούχα. Ήταν ο μαζικός τάφος που επιβεβαίωνε το μέγεθος της φρίκης.
Μέχρι σήμερα, εκτιμάται ότι το δίδυμο ενδέχεται να έχει σκοτώσει περισσότερα από 70 άτομα. Οι περισσότερες ήταν γυναίκες, ανάμεσά τους και ανήλικα κορίτσια. Ορισμένα πτώματα αναγνωρίστηκαν μετά από χρόνια μέσω DNA, ενώ άλλα δεν έχουν ταυτοποιηθεί ακόμα.
Τραγικό τέλος για τον Herzog
Η αποκάλυψη των μαζικών τάφων και η επαναφορά του ονόματός του στην επικαιρότητα στάθηκαν μοιραία για τον Loren Herzog. Λίγες μέρες αφότου ο Shermantine άρχισε να μιλά, ο Herzog βρέθηκε νεκρός στην τροχοβίλα του. Είχε κρεμαστεί με ένα καλώδιο τηλεόρασης. Ήταν ένα τέλος που ορισμένοι θεώρησαν παραίτηση, άλλοι ενοχή.
Οι σκιές δεν έσβησαν ποτέ
Η υπόθεση των Speed Freak Killers άφησε πίσω της δεκάδες οικογένειες χωρίς δικαίωση. Ορισμένες από τις γυναίκες που θεωρείται ότι σκότωσαν δεν βρέθηκαν ποτέ. Πολλά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα: πόσα ήταν τα αληθινά θύματα; Υπήρξαν και άλλοι εμπλεκόμενοι; Πώς κατάφεραν να δρουν τόσα χρόνια ανενόχλητοι;
Για τους ντόπιους, η φρίκη δεν έσβησε ποτέ. Το Linden και τα γύρω χωριά δεν είναι πια απλώς ήσυχα αγροτικά μέρη. Είναι τόποι όπου θάφτηκαν ψυχές, όπου γυναίκες εξαφανίστηκαν στη σιωπή. Η σκιά αυτής της υπόθεσης πλανάται ακόμα.
Η αλήθεια σε μια μεθαμφεταμινική ομίχλη
Η υπόθεση των Speed Freak Killers δεν είναι απλώς ένα αστυνομικό χρονικό. Είναι ένα δείγμα του πώς ο εθισμός, η ψυχική διαταραχή, η τοξική αντρική επιβολή και η αδιαφορία του συστήματος μπορούν να δημιουργήσουν ένα τέρας με δύο πρόσωπα. Και είναι προειδοποίηση: ότι ακόμα και σε μικρές, «ασφαλείς» κοινότητες, μπορεί να κρύβεται το αδιανόητο.
Στο τέλος, τα οστά μίλησαν. Οι σκιές απέκτησαν όνομα. Και οι οικογένειες των θυμάτων, αν και ποτέ δεν θα επουλώσουν τις πληγές τους, γνωρίζουν πια με ποιον είχαν να κάνουν. Ο τρόμος είχε δύο ονόματα. Και κράτησε για είκοσι χρόνια.
Comments
Post a Comment