Το όνομά του μπορεί να μη συγκαταλέγεται δίπλα σε εκείνα των πιο γνωστών serial killers της Αμερικής, όμως ο Robert Hansen υπήρξε ένας από τους πιο τρομακτικούς και ιδιαίτερους εγκληματίες του 20ού αιώνα. Η δράση του απλώνεται σε πάνω από μια δεκαετία, καλύπτεται από σιωπή, πάγο και αίμα — και εξελίσσεται μέσα σε ένα από τα πιο σκληρά και ανεξερεύνητα τοπία του πλανήτη: την παγωμένη ερημιά της Αλάσκας.
Ένας φούρναρης την ημέρα. Κυνηγός ανθρώπων τη νύχτα.
Από ντροπαλό παιδί σε επικίνδυνο άντρα
Γεννημένος το 1939 στην Αϊόβα, ο Robert Hansen μεγάλωσε σε ένα αυστηρό και καταπιεστικό περιβάλλον. Υπέφερε από τραυλισμό και σοβαρή ακμή, γεγονός που τον έκανε αντικείμενο χλευασμού από τους συνομηλίκους του — και σπέρμα για ένα βαθύ μίσος απέναντι στις γυναίκες, ιδιαίτερα σε εκείνες που τον απέρριπταν.
Από μικρός έδειξε παραβατικές τάσεις: πυρπόλησε ένα σχολείο στα 18 του, καταδικάστηκε για κλοπές, αλλά ουδέποτε θεωρήθηκε απειλή. Η ψυχολογική του αξιολόγηση μίλησε για «παθητική-επιθετική διαταραχή προσωπικότητας». Τίποτα όμως δεν προμήνυε τι θα ακολουθούσε.
Μετακόμισε στην Αλάσκα στις αρχές του 1970. Εκεί άνοιξε έναν φούρνο, παντρεύτηκε, απέκτησε δύο παιδιά και έγινε γνωστός στην τοπική κοινωνία ως ευγενικός, καλός οικογενειάρχης. Αλλά η διπλή του ζωή είχε ήδη ξεκινήσει.
Η αρρωστημένη ιεροτελεστία
Από το 1971 έως και το 1983, ο Hansen έζησε ανάμεσα σε δύο κόσμους. Από τη μία, ένας καλοσυνάτος φούρναρης με πάθος για το κυνήγι. Από την άλλη, ένας αρπακτικός που περιφερόταν στους δρόμους του Άνκορατζ, αναζητώντας γυναίκες — κυρίως ιερόδουλες ή χορεύτριες — τις οποίες απήγαγε με το πρόσχημα ότι θα τις πλήρωνε αδρά.
Αφού τις μετέφερε στο σπίτι του, τις κακοποιούσε και στη συνέχεια τις φόρτωνε στο μικρό του αεροσκάφος. Πετούσε σε απομονωμένες περιοχές, τις άφηνε ελεύθερες μέσα στα παγωμένα δάση και τις κυνηγούσε… όπως τα ζώα.
Με κυνηγετικό όπλο στο χέρι, τους έδινε λίγα λεπτά προβάδισμα και μετά τις καταδίωκε μέσα στο χιόνι, απολαμβάνοντας τον τρόμο και την απελπισία τους. Οι περισσότερες δεν επέστρεψαν ποτέ.
Το μοτίβο: ευάλωτες, αθέατες, αναλώσιμες
Η επιλογή των θυμάτων δεν ήταν τυχαία. Ο Hansen στόχευε γυναίκες που δεν θα τις αναζητούσε εύκολα η κοινωνία. Είχε καταλάβει ότι πολλές από τις χορεύτριες και τις ιερόδουλες του Άνκορατζ ζούσαν στο περιθώριο. Χωρίς σταθερές οικογενειακές σχέσεις ή κοινωνική στήριξη, η εξαφάνισή τους περνούσε απαρατήρητη — κάτι που ο Hansen εκμεταλλεύτηκε συστηματικά.
Υπολογίζεται ότι απήγαγε, βασάνισε και δολοφόνησε τουλάχιστον 17 έως 21 γυναίκες, αν και ο ίδιος ομολόγησε για 17. Πολλά από τα πτώματα δεν βρέθηκαν ποτέ, ενώ άλλα ανακαλύφθηκαν σε ρηχές πρόχειρες ταφές, σε απομονωμένα δάση ή λίμνες.
Η κοπέλα που επέζησε – και κατέρριψε το τέρας
Η αρχή του τέλους για τον Robert Hansen ήρθε το 1983, όταν μία από τις μελλοντικές του «λείες», η 17χρονη Cindy Paulson, κατάφερε να αποδράσει. Είχε δει τον τρόμο από κοντά: τον Hansen να την αλυσοδένει, να τη βασανίζει και να την οδηγεί προς το αεροδρόμιο.
Όμως ξέφυγε μέσα από ένα φρικτό σκηνικό και κατέφυγε, ημίγυμνη και τρομοκρατημένη, σε ένα φορτηγό που την μετέφερε στην αστυνομία. Οι Αρχές αρχικά δεν την πίστεψαν — επειδή ήταν ιερόδουλη. Όμως όταν ερεύνησαν τελικά τις πληροφορίες της, η αλήθεια αποκαλύφθηκε: ο σεβαστός φούρναρης ήταν ένας serial killer.
Η μακάβρια λίστα και η καταδίκη
Στο σπίτι του Robert Hansen βρέθηκε μια χάρτινη λίστα με σημεία σε έναν χάρτη της Αλάσκας, όπου είχε θάψει τα πτώματα. Κάθε σημείο — ένας φόνος. Επιπλέον, βρέθηκαν κοσμήματα από τα θύματα, φωτογραφίες και προσωπικά τους αντικείμενα.
Ο ίδιος ομολόγησε με ανατριχιαστική ψυχραιμία, περιγράφοντας τις πράξεις του σαν «επιβράβευση μετά από κόπο».
Καταδικάστηκε σε 461 χρόνια φυλάκισης χωρίς αναστολή. Πέθανε το 2014 στη φυλακή, από φυσικά αίτια.
Μια σιωπηλή φρίκη κάτω από το χιόνι
Η υπόθεση του Robert Hansen είναι συγκλονιστική γιατί διαλύει τον μύθο του serial killer με εμφανές προφίλ. Δεν ήταν ένας καταραμένος περιθωριακός. Ήταν ο γείτονας, ο ψήστης της γειτονιάς, ο καλός πελάτης. Δρούσε μεθοδικά, οργανωμένα και με απόλυτη αυτοκυριαρχία. Κυνηγούσε όχι μόνο γυναίκες, αλλά και την ψευδαίσθηση της εξουσίας που του στέρησε η νιότη του.
Πάνω από όλα, ήταν η απόδειξη ότι το τέρας δεν φοράει πάντα μάσκα. Μπορεί να σου χαμογελά, να σου πουλήσει ψωμί — και το ίδιο βράδυ να βγαίνει για θήρα ανθρώπων.
Comments
Post a Comment